Oscar de kat leeft in een rustoord voor bejaarden in Providence, Rhode Island, en bezit de geheimzinnige gave om de nakende dood van patiënten te voorspellen. Als het zo ver is, nestelt de poes zich in hun nabijheid en wacht. Oscar blijft bij de stervenden in hun laatste uren. De poes zit er praktisch nooit naast. Nadat oscar al vijfentwintig keren bewezen had de dood van stervenden aan te voelen, is de staf van het rustoord het gewoon geworden om familieleden op te bellen als ze iemand heeft uitgekozen. In de regel betekent dit dat de patiënt nog maar een tot vier uren te leven heeft.
Prof. Dr. David Dosa van de Brown University, een geriater, bestudeerde het fenomeen en liet optekenen in het New England Journal of Medicine: ‘De kat maakt praktisch geen fouten, ze schijnt te begrijpen wanneer de patiënten gaan sterven. De familieleden van die patiënten voelen zich meestal getroost. Ze waarderen het dat de kat hun geliefde stervende gezelschap houdt.’ De tweejarige poes werd als klein poesje in het rustoord geadopteerd en groeide op in de afdeling voor dementerenden waar patiënten met Alzheimer, Parkison en andere ouderdomsziekten verpleegd worden. Na zes maanden viel het de staf op dat Oscar zijn eigen rondjes begon te maken door het ziekenhuis, net als de artsen en verpleegkundigen. De poes besnuffelde de patiënten, nam ze aandachtig in zich op en bleef steevast naast de oudjes zitten die enkele uren nadien zouden sterven. Volgens Dr.Dosa lijkt de kat haar taak ernstig te nemen, maar blijft doorgaans afstandelijk, zeker niet al te vriendelijk of aanhalig.
Dr. Joan Teno, gespecialiseerd in de begeleiding van terminale patiënten, verdiepte zich in het wonderlijke gebeuren en geraakte helemaal overtuigd na de dertiende juiste voorspelling. ‘Oscar is beter in het voorspellen van de dood dan de mensen die hier werken’ aldus Dr.Teno. Eén keer dachten de vrouwelijke artsen dat Oscar zich vergiste, toen de poes niet in de kamer wilde blijven van een patiënte die alle tekenen vertoonde van iemand die aan het sterven was. Het was de arts die het verkeerd voor had: de oude dame stierf pas tien uur later. De laatste twee uur van haar leven zat Oscar naast haar bed.
Dr.Teno voegde er aan toe dat de oude mensen die een bezoek krijgen van de witgrijze poes met het zachte snuitje, meestal zo ziek zijn dat ze zich niet bewust zijn van haar aanwezigheid en haar zeker niet beschouwen als een voorbode van de dood. Moest dat wel zo zijn dan zou Oscar door suggestieve invloed de dood eerder kunnen vervroegen. Het is niet eenvoudig om dit fenomeen te verklaren. De poes is opgegroeid in dit uitzonderlijk klinisch milieu met zijn vreemde geuren. Het is mogelijk, maar niet aantoonbaar, dat stervenden een geur verspreiden die door deze geoefende kat is waar te nemen. Verpleegkundigen en artsen, die stervenden begeleiden, kunnen door de opgedreven spanningen rond dit stervensgebeuren een geur verspreiden. Bij stress of angst gebeurt dit trouwens heel duidelijk. Het zou kunnen dat de kat zich laat leiden door een soort spanning die bij de verpleegkundigen optreedt rond dit cruciale moment. Het zijn veronderstellingen die aanneembaar zijn. Men mag niet vergeten dat deze poes is opgegroeid in een vreemde wereld tussen verpleegkundigen.
Dierenpsychologen hebben vastgesteld dat dieren over uitzonderlijke gaven beschikken. De zintuiglijke waarnemingen bij dieren zijn veel groter dan bij de mens. Zij voelen de minste veranderingen in temperatuur of vochtigheid aan, voelen de aanwezigheid van rustige en angstige mensen. Dieren en vooral katten staan nog vrij dicht bij de natuur en maken voortdurend gebruik van hun natuurlijke gaven. Omdat de mens bijna helemaal is afgestemd op een kunstmatige omgeving, bijna helemaal los van de natuur, gebruikt hij nog nauwelijks zijn zintuiglijke waarnemingen. Daardoor worden zijn natuurlijke mogelijkheden onderdrukt. Mensen die dichter bij de natuur leven en tot diepe ontspanning komen, hebben meestal een sterke intuïtie en voelen meer aan dat zij die afgestemd zijn op het gebruik van GSM, computer of navigatiesysteem.